Malarz urodził się 21 kwietnia 1982 roku w Wałbrzychu. Godzinami potrafi przeglądać albumy z reprodukcjami arcydzieł. Uwielbia zarówno akwarele Williama Turnera, surrealistyczne kompozycje Hieronima Boscha, prace Zdzisława Beksińskiego i Iwana Ajwazowskiego. Zanim zaprezentuje obrazy na pierwszej wystawie długo je poprawia. Jest perfekcjonistą, dąży do doskonałości. Kiedy w 2015 roku zostaje przyjęty do prestiżowego Związku Artystów Plastyków długo nie może uwierzyć w swoje szczęście. Dwa lata później słyszy o nim świat. Heksel zdobywa nagrodę na Pierwszym Międzynarodowym Festiwalu Sztuk. Potem są kolejne wyróżnienia, artysta pojawia się m.in. w Kołobrzegu, Wałbrzychu, Wrocławiu i Londynie.
Uwielbia eksperymentować z nowymi materiałami. Zamiast płócien woli płyty, pozostaje jednak wierny olejowi. Laserunki i głębokie barwy sprawiają, że każde dzieło artysty głęboko zapada w pamięć. Pracy poświęca się całkowicie, w pracowni spędza długie godziny. Malarz nigdy nie jest zadowolony z tworzonych przez siebie prac. Poprawia je, dlatego wykonanie jednej kompozycji trwa bardzo długo.
Obrazy artysty przypominają mroczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Pojawiają się na nich zakapturzone, zdeformowane, szczelnie otulone materiałami postacie symbolizujące entropię, przemijanie, senne marzenia i śmierć. Czaszki i krzyże to kolejne motywy, po które często sięga artysta. Krzysztof Heksel nie tytułuje dzieł, nie chce narzucać widzom swoich interpretacji. „Jeżeli ktoś doprawia sobie jakieś anegdoty, jakieś swoje przeżycia, swoje historie, to jest nawet lepiej, bo każdy widzi co innego w obrazie. I to jest właśnie piękne. Nieskończona możliwość interpretacji”.
